Cabo Polonio

Achter een uit de hand gelopen kerstfeest op het dakterras van onze hostel in Buenos Aires (wees gerust, de hoofdrol was niet voor ons weggelegd), nemen we de bus naar Cabo Polonio. Een hippiedorp onstaan door enkele eenzame vissers, dat door zijn afgelegen ligging enkel te bereiken is met jeep. Van elektriciteit en stromend water is hier geen sprake. Enkel een eindeloos strand en duinen die al wat weg hebben van een woestijn. Een 50-tal kleurrijke huizen, strandhutjes eigenlijk, liggen willekeurig verspreid in de duinen. Er is maar 1 weg, de zandweg. 

Verder zijn er nog de rotsen aan zee die door een massa zeeleeuwen worden ingepalmd. Schatjes van ver maar verre van schatjes. Ik overleefde een aanval van een 400 kg zware mannetjes zeeleeuw terwijl ik enkel samen met hem op de foto wou. Wat eruit ziet als een klomp vet kan blijkbaar toch nog verassend snel uit te hoek komen. Verder werden we ook aangevallen door de plaatselijke meeuwenbende, van angry birds gesproken. Voor de rest voelden we ons wel welkom en in ons element; buiten naar de waterput om de wc door te spoelen of de afwas te doen, echt iets voor ons.