Van mijnfeesten in Potosí naar Incaroutes in Chataquilla

Potosí bleek iets groter dan verwacht en ze zijn nog steeds ijverig aan het bijbouwen, jammer dat er zo weinig van de huizen worden afgewerkt, baksteen troef. Tijdens onze wandeling door de wijken heen stuitten we op de verering van de lokale mijngod, El Tio. Mijnfeesten gelijk da ze zeggen. Daar dansten we met de locals elkele traditionele dansen rond de mijnopening. De mijnwerkers deden nog een poging tot zatvoering, maar ook op 3500 meter hoogte blijkt een Belg beter tegen bier te kunnen dan onze Boliviaanse vrienden.

Volgende stad op onze lijst, Sucre.  Grote stad, dus trokken we de stad uit op zoek naar het authentieke Bolivië. Hiervoor moesten we ofwel het locale bussysteem gebruiken of het "camione"netwerk: camions volgepropt met mensen.  De camione was al zonder ons weg dus namen we de bus, ook volgepropt, richting Chataquilla. Wat geen dorp bleek te zijn, maar wel het begin van de Incaroute richting dal. Daar was ons een hostel beloofd, maar na twee uur stappen en het vallen van de nacht, vonden we enkel de stal van Augustina (zie fotos). Authentiek Bolivië gevonden dus. Net op tijd binnen voor een sterk staaltje regenseizoen. Ook bij lichtendag vonden we het dorp niet terug en werden we, met een lege maag, gelukkig opgepikt door een bus richting Sucre.